Dün gece beni inanılmaz duygulandıran bir fotoğrafla karşılaştım. Nasıl anlatacağım, gerçekten bilmiyorum. Ama şu satırları yazarken bile gözlerim doluyor.

Hayattaki en büyük armağan nedir senin için deseler, herhalde aşağıda gördüğünüz minicik kağıda yazılı o kelimelerdir derim.

Aslında yıllar öncesine ait bir not.. Ülkemizde binbir zorluk içerisinde öğretmenlik yapan, bir biyoloji öğretmeninin, daha liseye yeni başlamış bir gence, bu kişiyi araştır diye verdiği bir not aslında..

Bu yaşamımda, kendi isteğimle hayatına dokunduğum belki onlarca kişi vardır ama bilmeden yaşamlarına dokunduğum yüzlerce, belki de binlerce kişi olduğunun çok farkındayım. Ve tarihten böyle notlar, böyle dokunuşlar yıllar sonra karşıma çıkıp, “bakın aslında böyle oldu” demeleri insanların beni inanılmaz derecede duygulandırıyor.

Arada insanların sorduğu “Can, sen ne iş yapıyorsun?” sorusunun cevabı da benim gözümde bu.. Aslında ben, tam olarak bu işi yapıyorum: İnsanların yaşamlarına dokunarak, kendi alanımda ülkenin gelişmesine katkı sunmaya çalışıyorum. Umutsuzluktan, karamsarlıktan, geleceğini görmeye çalışan her gence, yerinden doğrulabilecek gücü kendi içerisinde bulan 7’den 70’e herkese “bakın bu da var”, “bu ülkede bunlar da yapılabilir” diyorum. Bunu da açık açık gösteriyorum. Sanırım bu hayattaki işim bu benim.. Görevim, misyonum..

Kendinize ne kadar inanırsanız, hayallerinize ne kadar inanır ve onlara ne kadar sıkıca bağlanırsanız aslında kendinizi o hayalleri gerçekleştirmeye o kadar yaklaştırırsınız. Bunu gördüm ben bu yaşamımda.. Israrla, inatla, azimle hayallerinin peşinden koşmak.. Milyonlarca olmaz arasında, ben bunu yapacağım diyebilmek.. Kendine olan inancını ve saygını yitirmeden bu hayatta hep birlikte hareket edebilmek. Yaşamdaki mutluluğun da ana kaynağı aslında.

Yazdığım bir cümleden etkilenip, nalburdan keserini alıp toprağa ilk tohumu eken insanlar değiştirecek hepimizin geleceğini.. Ya da burada işlenen konulardan binbir zorlukla yüksek lisans tezleri yapan, araştırma projeleri yürüten insanlar değiştirecek geleceğimizi.. Yıllar önce eline sıkıştırılmış bir notla, yazdıklarımı takip edip, böyle bir dünya da varmış diyen insanlar, onların gelecekte yapacakları bizleri huzurla, güvenle, refahla yaşatacak bu ülkede.. Biliyorum, benim gibi binlerceyiz. Sadece kendi adıma demiyorum. Geleceğe “bilgi ve ilham” tohumlarını, özveri ile ve hiç bir karşılık beklemeden ekmeye çalışan binlerce, yüzbinlerce insan için kuruyorum bu cümleleri.

Yaşamında dara düşmüş, sıkışmış, şafak doğmadan önceki karanlığın üzerine çöktüğü, umutsuzlukla geleceğini göremeyen herkes için şunu söylemek istiyorum. Bu ülkede gerçekten “iyi insanlar” da var. Ve bu insanlar siz farkında olun ya da olmayın, bu ülkenin geleceği adına bir şeyler yapmak için özveri ile gecesini gündüzüne katarak çalışıyorlar, üretiyorlar. Bu cümleleri kendi adıma da yazmıyorum. Ben hiç kendimi böyle görmedim.

Umutları yeniden yeşertme zamanı bana kalırsa.. En baştan hem de…