Hepimiz hayatımızda sevmeyi ve sevilmeyi tatmışızdır. Elbetteki her canlının ihtiyaç duyduğu bir
duygudur sevgi; fakat yanlış insanlara denk gelmemizin sonucu olarak ruhumuzda ağır travma ve
hasarlar oluşmaya başlar. Bu travmaları iyileştirmek ve hasarları tamir etmek zaman ister.
Beynimizin hayal dünyası katmanında büyük bir boşluk meydana gelir ve kimimiz bu boşluğu
dolduracak başka insan arayışına geçerken kimimiz ise sadece kendi kabuğumuza çekilip yalnızlığı
tercih etmeye başlarız.
Sevgi anlatılarak gösterilmez, sergilenen davranışlarla gösterilir. Oysa çoğumuzun farkında bile
olmadığı sevgi duygusunun aslında yalan tarafı da vardır. Evet, doğru duydunuz. Sevginin yalan
tarafı vardır. İlla her gösterilen sevgi dolu davranışlar doğrudur diye bir kaide yoktur. Oysa ki
nefretin hiçbir zaman yalanı olmaz. Çünkü nefret duygusu nettir, kesindir. Tabi her şeyin bir zıttı
olduğu gibi nefretin de zıttı sevgidir. Bu demek değildir ki her nefret bir gün sevgiye dönüşür.
Günümüzde ne yazık ki erkeğinden kadınına kadar birçok insan ya kandırıldı, ya duyguları oynandı
ya da alay edildiler. Tüm bunların suçlusu kim peki? Yalanlara inanan saf ve temiz kalpli bireyler
mi, yoksa yalanlarıyla bile bile can yakmaya çalışan kötü kalpli bireyler mi? Ne yazık ki öyle bir
devirdeyiz ki kimseye güven kalmamış desek pek de haksız sayılmayız. O yüzdendir ki ebeveynler,
kız ve erkek çocuklarına daha onlar ergenlik dönemlerindeyken onları bu konuda eğitmeleri şarttır.
Yoksa yanlış sonuçlar ortaya çıkması an meselesi.
Anne ve baba ilgisi ve sevgisinden mahrum kalan bireylerin, yanlış insanların ilgisine ve sevgisine
inanmaları bu hususta normaldir. Çünkü tutunacak bir dal ararlar. Kırılan her dalın ardından başka
bir dal arayışına kapılırlar çünkü düşmek istemezler; oysaki ne kadar sağlam olduğunu bile
sorgulama gereği duymadan başka bir dala tutunurlar, hem de ‘bu sefer de ya tekrar düşersek(?)’
korkusuna kapılmadan…
İnsanları tanımak, onları çözebilmek bir hayli zaman ister. Başınıza kötü şeyler gelmeden uçurumun
kenarından dönebiliyorsanız ya şanslısınız ya da Allah sizi gerçekten koruyor demektir. Her sevgi,
sevgi değil; her insan da iyi insan değildir. Bunu düşünerek hareket etmek gerekir. Bazen nefsimiz
bize en kötü duyguyu bile çok güzelmiş gibi onu bize algılatabiliyor. Ama bunun farkına vardığımız
zamanlar tabiki de nefsimizin tuzağına düşmemiş oluruz. Aslında manevi dünyamızın içeriğini
sorgulayıp mantıklı düşündüğümüz zaman imtihanda olduğumuz aklımıza gelir öyle değil mi? Bu
imtihanın ise iki seçeneği vardır; biri ‘sabır’, diğeri ise ‘intikam’. Sabır olan seçenek bize daha güzel
kapıların açılmasını sağlarken, intikam ise bizi daha da bataklığa çekip orada boğar. Seçim elbette
ki bizim elimizde olan bir davranış türü. Belki de kader dediğimiz bu şeyi bir ip ve ipin üzerindeki
cambazı da kendimiz olarak tasvir edersek mantıksız bir örnek vermiş olmayız.
Hayatımıza hep gerçekçi, hayırlı ve iyi insanların çıkması umudu ile…
Saygılarımla…