Zehir ‘hamilelik testi’ hayat ve uzuv kurtarabilir
Kötü haber: Az önce bir yılan tarafından ısırıldınız. Ölümcül bir engerek mi yoksa zararsız bir piton mu? İlki ise panzehire ihtiyacınız var, ancak yılan çalılıklara doğru kayarken gördüğünüz bir anlık kuyruk görüntüsünden bunu anlamanız zor. Yılanın engerek olduğundan emin olsanız bile, doktorlar muhtemelen ilacı vermeden önce semptomların gelişip gelişmediğini görmek için bekleyecektir – bu gecikme bir uzvunuza hatta hayatınıza mal olabilir.
Ancak gelecekte, panzehirin ne zaman uygulanacağını belirlemek hamilelik testi yapmak kadar basit olabilir. Dünyanın dört bir yanında yılan zehri için hızlı testler geliştiren araştırmacıların umudu da bu. Kan veya idrar örneklerindeki toksinleri tespit etmek için antikorların gücünden yararlanan bu cihazlar, klinisyenlerin ilaç verilip verilmeyeceğini, hangi ilaçların verileceğini ve hatta ne kadar gerekli olduğunu belirlemelerine yardımcı olabilir; bu bilgiler her yıl yılan sokması nedeniyle sakat kalan veya ölen yüz binlerce insan için büyük fark yaratabilir.
Açgözlü avcılar: Neden bazı köpek ırkları kilo almaya meyillidir?
Labrador retrieverlar ve düz tüylü retrieverlar da dahil olmak üzere retrieverlar son derece popüler köpeklerdir. Ve bu hiç de şaşırtıcı değil: Büyük, tatlı şapşallar harika arkadaşlardır, her zaman oynamaya ya da sarılmaya … ya da yemeye hazırdırlar. Bu köpekler doymak bilmez iştahlarıyla ünlüdür ve veterinerler çok kolay kilo aldıklarını belirtmektedir. Aslında Labradorlar, köpekler arasında obezite oranının en yüksek olduğu ırktır.
Ancak bu hafta Science Advances dergisinde yayınlanan bir araştırmaya göre, bu aslında onların suçu değil: Genetik bir tuhaflık sayesinde, bu köpeklerin çoğu her zaman açtır. Pro-opiomelanocortin adı verilen bir gendeki mutasyon, yokluğu açlık sinyali olarak işlev gören bir hormon ve bir tür endorfin üretimini engelliyor. Sonuç olarak, her öğünde aynı miktarda yiyecek onları doyurmaya yeterli olsa da, bu mutasyona sahip köpekler asla aç hissetmeyi bırakmazlar.
‘Yaşayan fosil’ garslar gerçekten de evrimden kaçıyor
1859’da Charles Darwin, on milyonlarca yıldır aynı görünen coelacanth, mersin balığı ve at nalı yengeci gibi soyları tanımlamak için “yaşayan fosil” terimini icat etti. Bu terim popüler hayal gücünü ele geçirdi, ancak bilim insanları bu türlerin sadece uzun zaman önceki atalarına mı benzediğini yoksa çağlar boyunca gerçekten çok az evrim geçirip geçirmediğini anlamakta zorlandılar.
Bu hafta Evolution dergisinde yayınlanan bir çalışma, yaşayan bazı fosiller için evrimin gerçekten de durma noktasında olduğunu doğruladı. Tüm çeneli omurgalılar arasında en yavaş moleküler evrim hızına sahip olan ve gars adı verilen tarih öncesi görünümlü balıklar bunun en çarpıcı örnekleridir. Zamansızlıkları, mükemmel DNA onarım mekanizmalarından kaynaklanıyor olabilir. Bu durum muhtemelen gar genomlarını o kadar istikrarlı tutmuştur ki, son ortak atası 100 milyon yıldan daha önce yaşamış olan türler ve hatta cinsler çok az farklılaşmıştır. Bazıları bugün hâlâ melezleşerek yaşayabilir yavrular üretebiliyor.
Bu hafta Evolution dergisinde yayınlanan bir çalışma, yaşayan bazı fosiller için evrimin gerçekten de durma noktasında olduğunu doğruladı. Tüm çeneli omurgalılar arasında en yavaş moleküler evrim hızına sahip olan ve gars adı verilen tarih öncesi görünümlü balıklar bunun en çarpıcı örnekleridir. Zamansızlıkları, mükemmel DNA onarım mekanizmalarından kaynaklanıyor olabilir. Bu durum muhtemelen gar genomlarını o kadar istikrarlı tutmuştur ki, son ortak atası 100 milyon yıldan daha önce yaşamış olan türler ve hatta cinsler çok az farklılaşmıştır. Bazıları bugün hâlâ melezleşerek yaşayabilir yavrular üretebiliyor.
Ultraviyole ‘rüzgar’ nasıl eserse essin
Çok çok uzaklardaki bir nebulada sorunlar baş gösteriyor.
Yeni doğan yıldızlar tipik olarak gezegenlerin şekillenmesi için gerekli hammaddeleri sağlayan ve protogezegensel diskler olarak bilinen dönen toz ve gaz halkalarıyla çevrilidir. Ancak JWST uzay teleskobunun gözlemleri, Orion nebulasındaki bir grup ultra parlak yıldızın, d203-506 adı verilen yakındaki bir protogezegensel diskten gezegen yapıcı gazı sıyırdığını gösteriyor. Her yıl bu diskin yüzeyi, devasa komşuları tarafından üretilen morötesi radyasyonla bombardımana tutularak büyük miktarlarda hidrojenin ısınmasına ve her yıl uzaya kaçmasına neden oluyor.
Gökbilimcilerin geçen hafta Science dergisinde yayınladıkları rapora göre, bundan bir milyon yıl sonra tüm kütle yok olacak. Başka bir deyişle, gaz devi gezegenler uzayın bu tozlu bölgesinde oluşma şansı bulamadan, yıldız “rüzgarları” onları temizlemiş olacak.
Çalışma, kötü şöhretli bir dinozor hakkındaki varsayımlara meydan okuyor
Paleontologların çoğu, yelken sırtlı devasa dinozor Spinosaurus aegyptiacus’un suya yakın yaşadığı ve öncelikle balık ve diğer su canlılarını yediği konusunda hemfikir. Ancak bu megapredatörün -dünyanın gelmiş geçmiş en büyüklerinden biri- yemeklerini tam olarak nasıl avladığı sorusu uzun zamandır şiddetli tartışmalara konu olmuştur. 2022 yılında Nature dergisinde yayımlanan bir çalışma, Spinosaurus’un bir su altı avcısı olduğuna dair kanıtlar sunarak bu tartışmayı çözüme kavuşturmaya çalıştı.
Ancak bu hafta PLOS ONE’da yayınlanan bir makalenin yazarları, önceki çalışmada bulgularını geçersiz kılmak için yeterli olması gerektiğini savundukları ciddi metodolojik kusurlar tespit ettiler. Yazarlar, Spinosaurus’un akşam yemeği için dalmak yerine, kıyı şeridini takip etmiş veya “cehennemden gelen 7 tonluk bir balıkçıl gibi” gölgelerden avını kapmış olabileceğini yazıyor.
Ve son olarak…
Dune’da yer alan kurgusal çöl gezegeni bilimsel olarak mümkündür, Hindistan’daki Asya filleri ölü yavrularını gömerken görülmüştür ve hücresel “kendini imha” düğmesi milyarlarca yıl önce antik bakterilerde evrimleşmiş olabilir.
Kaynak: https://www.science.org/content/article/unborn-planets-living-fossils-and-more-stories-you-might-have-missed-week
