Yirmi üç yıl kamu hastanelerinde göğüs hastalıkları uzmanı olarak hizmet verdikten sonra emekli olup özel hastaneye geçmiştim. İlk özel hastanem butik hastane iken ikinci hastanem zincir, kurumsal boyutta bir hastaneydi. Hastanenin kurumsal olması bana kendimi özel hissettirmişti. Onkoloji hastalarının bakıldığı, büyük ameliyatların yapıldığı, akademik hocaların olduğu bir hastanede çalışmak meslekte basamak atlamak gibi bir şeydi.
Sadece hastalar için değil, kendim için de böyle bir hastanede çalışmak gelişebilecek sağlık sorunlarımın çözümü konusunda beni rahatlatıyordu.
Alışık olmadığım bir coğrafyada ve kültürde ancak dört yıl çalışabildim. Kültürüne yabancı olduğunuz bir şehirde çalışmak ufkunuzu daha çok açar ama eninde sonunda kendi coğrafyanıza geri dönersiniz. Benim de öyle oldu.
İç Anadolu’dan Karadeniz bölgesine geri döndüm. Kurumsal bir hastaneden ilçede özel bir hastaneye geçerken tek düşündüğüm şey kültürüne alışık olduğum hasta profiline kavuşabilmekti. Bir yandan da ilçe hastanesinde ne işim olduğunu sorguluyordum. Tecrübeniz arttıkça kendinizi daha kalifiye yerlere çekmek istersiniz. İlçelerde yeni hekimler olur ve belli bir yılın üzerine çıktıklarında kendilerine büyük hastanelerde yer edinmeye çalışırlar.
Peki; durum böyleyken neden hizmet kalitemi düşürüyordum veya öyle bir hisse kapılmıştım?
Tabi bu soru ilçeye geldiğim ilk günlerde kendime sorduğum ilk soruydu. Hastaneye başlayıp ilk gün aralıksız hasta baktığımda ise doğru yerde olduğumu düşündüm. Bu durum mesleğim açısından değişim ve gelişime gebeydi
Bana doğru yerde olduğumu düşündürten şey neydi?
Hastaneme gelen hasta grubu çoğunlukla köyden geliyordu. Takipsiz, kronik hastalıklara sahiptiler ya da yoğun bakımda uzun yatış sürelerinin olabileceği bir hasta grubuydu. Böyle hastalara hekim geniş bakış açısıyla yaklaşmalıydı ve hastayı ilçede tutabilmeliydi.
Bunun için de doktorun tecrübeli olması gerekirdi. Yani hastaların ilçelerde kalabilmesi için tecrübe sahibi eski hekimlerin küçük yerlerde çalışmaları gerektiğini, genç hekimlerin ise çok hasta bakılan merkezlerde tecrübe kazanmaları gerektiğini düşünmeye başlamıştım. Bu zannım ilk günlerde olgunlaştı ve bu durum beni çok memnun etti.
Mevcutta çalıştığım hastaneye daha çok çevre köylerden hasta geliyordu ve bu hastalara yeterli olamadığımız taktirde hastalar en yakınında bulunan şehirlerdeki hastanelere gitmek zorunda kalıyorlardı. Hasta ve yakınlarını her türlü yoracak olan bu durumu ortadan kaldırmak için hastayı sahiplenmekten kaçınmayacak tecrübeli hekimlerin küçük yerlerde hizmet vermeleri gerektiğini düşünmekteyim. Bu beni bir hekim olarak daha zinde ve dinamik tutmaya başlamıştı.
Evet; şu anda aylardır göğüs hastalıkları uzmanının gelmesini bekleyen Ordu-Fatsa ilçesinde özel bir hastanede çalışıyorum.
Kurumsal marka hastanelerden aldığım keyfi alamayacağımı düşündüğüm bu ilçe hastanesinde bana ihtiyaç duyan hastaları görünce daha büyük keyif almaya başladım. Ancak; genç hekimlerimizi yurt dışına kaçırdığımız bir sağlık sisteminin içinde korkarım benim ne düşündüğümün bir önemi kalmayacak olsa da insanın hangi meslek grubunda olursa olsun, insana ve topluma dokunma adına daha çok çabalaması gerektiğini düşünmekteyim. Umarım yeni hekim arkadaşlara da bu konuda ki tecrübelerimi aktarırım.
Sağlıkla kalın sevgili okurlar…
