Anamız, bacımız, eşimiz, nişanlımız, yarenimiz olan kadınlarımız… Evin tüm manevi yükü omuzlarında olur kadınlarımız. Narindirler, zerafet sembolüdürler. Canlı bir çiçek abidesidirler. Soldurmayalım çiçeklerimizi, hep canlı ve diri kalsınlar. Onlar bu dünyanın mucizeleridirler. Mucizelere inanın. Eğer sizin de böyle mucizeniz varsa şanslısınız demektir. Kadınlar güçlüdürler ama gene de korunmaya nail olan varlıklardır. Bir kadını koruyup kollamak demek, en büyük onurdur. Eğer kadınlarınızı severseniz, onlar da sizi severler. Zaten bir kadın, bir erkek onun arkasında dimdik durursa güçlüdür. Kadın tek başına da güçlüdür. Ama kadının görünmez kanatlarını kırmayın. Sahip çıkın onlara, sevin onları. Umudun adıdır kadın. Senede bir kez değil, her gündür kadınlar gününün adı. İncitmeyelim, üzmeyelim onları. Kadına verilen her değer, ona takılan bir taç gibidir. Her değer, kadınların ödülüdür.
Sevmek ve sevilmek için yaratılmadı mı insanoğlu? Sahi, neydi sevginin ardında gizlenen o masum gerçek? Gizli olması mı, yoksa sözlerle belli etmesi miydi? Sevgi inanmaktı, körü körüne bağlanmaktı. Ama öyle bir devirdeyiz ki sevmeye bile korkar olmuşuz. Yeter ki tanıyın, tanışın. Bir bakış, bir gülüş bile insanın kimliğini ortaya döker.
Kadınlar, erkeklerin emanetidir. Herkes emanetine sahip çıksın.