Sevinç, mutluluk, sevgi ,saygı
Çok idi bu toplumda.
Hüzün, merhamet, vicdan sınırsız idi.
Nasıl oldu bu hale geldik?
İlk sevinçlerimiz den bahsedelim.
Bir tanıdığımızın düğün haberini aldı mı, sevinçten uçardık, bir tanıdığımızın ,çocuğu oldu mu , görmek için can atardık.
Bir tanıdığımızın çocuğu
Hafız, okumuş olduğu veya resmi bir yere başladığın da sevinir, mutlu olurduk.
Daha niceleri.
Komşumuzun, yakını rahmetli olunca, sanki bizden biri ölmüş gibi hisseder. Üç gün televizyon ,radyo açmazdık,
Evine , yemek ve ihtiyaçlar götürülürdü.
Hastalandı mı bizim canımız acır, imkan dahilinde sürekli ziyaret ederdik.
Başına kötü bir durum geldi mi, yanın da olur destek olurduk.
Evine aş, kabına ,su olurduk.
Şimdi ne olduk?
Neden böyle olduk?
İman dan uzaklaştık.
Vicdan dan uzaklaştık .
Sevgi den, saygıdan uzaklaştık.
Maddeci, menfaatçi bir toplum olduk.
Eski den komşu su açken tok yatan biz değildir dusturu kalbimiz de idi .
Hasta ziyaretine gidene adım başı Rahmet verildiğinin farkın da idik.
Hastanın duasının boş çevrilmediğinin farkında idik.
Kalp kırmamanın ne kadar değerli olduğunu unuttuk.
Akraba , komşu ,dostların ziyaretinin ne kadar değerli olduğunu unuttuk.
Yoldaki zararlı şeyleri kaldırmanın ne kadar değerli olduğunu unuttuk.
İnsanları mutlu etmenin ne olduğunu unuttuk.
Allah celle celaluhu’nun bize vermiş olduğu en önemli şerefi insan olduğumuzu unuttuk.
Şükrümüzü unuttuk.
Paylaşmayı unuttuk.
Sevgiyi unuttuk.
Saygıyı unuttuk.
Daha nice şeyleri unuttuk.
Her şey den önemlisi bizi yaratanı unuttuk.

Rabbim bizlere merhamet, vicdan, ahlak , sevgi, saygıyı tekrar bahş eylesin.
AMİN YA MUİN CELLE CELALUHU.

DUA İLE KALIN HOŞÇA KALIN.