Ansızın bir gece şiddetli bir şekilde gözlerimizi depremle açtık!
Mal mı?
Can mı?
Oysa yıllardır çalışıp para biriktirmeye çalışıp veya birikim yapıp mal, mülk yapmaya çalışmaya çalışan bizler o anda tek düşüncemiz canımız ve çaresizliğimizdi.
Üzgünüm üzgünüm çok üzgünüm…
11 katlı bir binanın 10’cu katında oturan şahsım ve ailem ile o katları nasıl indiğimizi hatırlamıyoruz…
Anı yaşarken avizelerin patlaması, camların üzerimize dökülmesi bu anlar unutulmaz! Korkularımız, paniğimiz birliğimiz bir çorba gibi karışmış vaziyetteydi.
Evime giremiyorum!
Cesaretim yok!
Çünkü ben o evimden çıkarken zaten eşyalarım yıkılmış hasar görmüş vaziyetteydi! Kaç gün oldu ve evim şuan ne halde bilmiyorum gerçi bilmekte istemiyorum. Rabbime şükürler olsun ki canımızı kurtardık diyorum bu benim en büyük tesellim diyebilirim…
Çaresizim ne yapacağımı bundan sonra nasıl bir adım atabilirim bilmiyorum! Çaresizim tekrar düzen kurabilecek miyim acaba diye düşünüyorum!
Allah’ım diyorum Allah’ım demek varmış bir verilmiş sadakamız..
Korkularım, paniğim, çaresizliğim bilmiyorum gerçekten ülke olarak büyük bir sınavdan geçiyoruz.
Kaybettiğimiz canlarımıza çok ama çok üzgünüm Allahtan rahmet diliyor ve ailelerine sabır diliyorum!
Canını kurtaran canlarımıza geçmiş olsun diliyor ve rabbim bir daha göstermesin, beterinden korusun inşallah…
Diyarbakır Deprem Bölgesinden…
Saygı, hürmetle…
Kavin İnci Geçkil
