Her gün biraz daha iç dünyamda dönüyorum. Saniyeler geçmek bilmiyor adeta durmuş gibi… Sustuğum ne var ise etrafımda benimle dönüyor gibi! Deliriyor muyum? Hayır hayır bu rüya olmalı! Şimdi annem kapıyı açacak ve kızım hala uyanmadın mı diye söylenecek! Açıl kapı açıl hadi gel anne gel!! Kapı açılmadı, annem gelmedi! Deliriyorum evet deliriyorum ne oluyor Allah’ım!.. İçim yanıyor sanki ateş yakılmış içime atılmış alev alev vücudum yanıyor! Çocukluğuma dair ne var ise evet evet hatırlıyorum! Lanet olası geçmişim neden şimdi neden? Bunca zaman kendini hatırlatmayan geçmiş bitmiş olan şeyler neden şimdi Allah’ım? Bu ateş neden? Evet sustum! Belki de en büyük hatayı susarak kendime yaptım! İyi geleceğini düşünürken en çokta kendimi kötülüğe atmışım! Hepimiz birer birer çocukluk evresinden geçtik! Hatta bazen çocukluk yaptığımız yönlerimiz ve duygularımız var. Önemli olan aslında yaptığımız hataların farkında olmak değil midir?
Yukarıdaki bir çocuğun psikolojisi gibi sen çocukluğunda ne yaşarsan yaşa geçmiş deyip arkanı dönüp gidemiyorsun! Er ya da geç gelecekte herhangi bir sokakta başka konu vesilesi ile geçmişin önüne seriliyor peki neden? Çünkü yaptığın hatadan yani geçmişinle yüzleşmek yerine kaçmayı ve üstünü kapatmayı tercih ettin! Böyle geçecek diye düşündün! Birazda çocukluğunu kullandın ve onun arkasına saklanarak büyümeyi öyle tercih ettin! Şimdi tercih ettiğin olayla karşı karşıya kalınca bir çocuğun elinden şekeri alınmış gibi davranıyorsun! Yüreği güzel insan dön ve kendini gör! Yüzleşemediğin ne var ise onlarla yüzleş! Ağla, öfkelen, bağır, çağır içini boşalt ki geleceğine ve hayallerine odaklanarak yönel gayret et! Unutma ki iş sende bitiyor! Zihin boşalmasa kalem oynamaz!