Sahi, vefa neydi gerçekten?
Sadakatle mi kol kola yürürdü, yoksa merhametin sessiz bir gölgesine mi sığınırdı?
Her insanda olmayan, nadir ve kıymetli bir duyguydu belki de…
Zamanla yitip giden değil; zaman geçtikçe değeri artan bir hazine gibi.
Vefa, birini sevmenin ötesinde, ona olan bağlılığı yaşatmak değil miydi?
Gözden uzak olsa da, kalpten çıkmayan bir hatıraydı belki…

Vefa, unutmayı seçmemekti.
Bir zamanlar sana dokunmuş bir elin sıcaklığını,
Yanında durmuş bir omzun gücünü hatırlamaktı.
İyi günde değil sadece, en karanlık günde de yanında olmayı seçmekti.
Sessizce var olmak, sesin duyulmasa da beklemekti…

Vefa, birine sığınmak değildi belki,
Ama yüreğinde ona yer açmaktı.
Gitmiş olsa da, ardında sadece yokluk değil; iz, anlam, değer bırakmaktı.
Unutmak kolay, hatırlamak kalabalık…
Ama vefa, tek başına hatırlamak değil;
Hatırladığını yaşatmak, yaşattığını unutmamaktı.

Bazıları için vefa, sadece bir kelimeden ibaret.
Ama bazı yüreklerde, o bir yaşam biçimi…
Ben vefayı öğrendim, yaşadım, hissettim.
Bazen bir babada, bazen bir dostta,
Bazen bir bakışta, sessizlikte…

Ve ben biliyorum ki;
Vefasızlık bu dünyada görülmez bir yokluktur.
Ama vefa…
Vefa, bir kalbin sonsuz sadakatidir.
Gidene değil, kalan hisse bağlılıktır.
Kırılmış olsan da, yine de içten dua edebilmektir.
İşte ben, böyle bir yürek taşıyorum.
Adı “Vefa” olan…

Kavin İnci Geçkil
incigeckil26@gmail.com