Hayat o kadar kısa ki, bir şeylere takılıp kalmak, üzülmek, ertelemek ve her sabah endişe içinde uyanmak için hayat gerçekten çok ama çok kısa. 100 yıl önce yaşayan insanların resimlerine bir bakın, hangi biri hayatta? Halbuki onların da kafalarına taktıkları birtakım dertleri olmuştur. Ama bir insan, bir gün öleceğinin bilincinde olsa sizce üzüntüyle veya stresle geçen zamanlarını anımsayıp da pişman olmaz mıydı? Dünya fani, insanlar da fani. Her şeyin bir başlangıcı ve bir de sonu vardır ama başlangıcı ve sonu olmayan tek varlık Allah’tır, çünkü o fani değildir, yaratılmamıştır, ezelî ve ebedîdir. Oysa biz insanlar birer beşeriz, hatta beşer ve de şaşarız. Yani hayat hatalarla dolu, her hata insanı şaşırtır; ama bir o kadar da insana ders verir. Hatalarımızdan ders alıp olgunlaşmak yerine, neden oturduğumuz yerde kendimizi yer bitiririz? Yazık değil mi zamanımıza, düşüncemize? Kendimizi neden böyle şeylerle yorup zihnimizi meşgul edelim ki? Aklımıza nerden gelsin ki hayatın kısa olduğu… Ah Dünya, sen mi dönüyorsun, yoksa insanlar mı dönen? Yalanlar, zulümler almış başını gidiyor. Merhametin eksildiği her yerde kötülük kulaç atıyor. Diller susmuyor, eller durmuyor. Halbuki kıyamet sonrası uzuvlarımız dile gelip de aleyhimize veya lehimize şahitlik yapmayacaklar mı? Allah korkusu olan hiçbir yerde kötülük olmaz. Hayat aslında intikam peşinde koşmakla da geçmez. Varsın kötülük yapanlar, yaptıkları kötülükle kalsınlar. Onlar yaptıklarıyla kalırlar ama yaptıkları onlara kâr kalmaz elbet. Her iyiliğin bir bedeli olduğu gibi, her kötülüğün de bir bedeli mevcut her zaman. Siz unutsanız bile, Allah unutmaz!