Uzandığımız her yere izimizi bırakıyoruz.
Kimi; hala anıyor bizi, güzel sözler söylüyor, yüceltiyorlar ve gönül bahçelerinde her daim bir yerimiz oluyor. En önemlisi de evlerinin bir köşesinde hep var oluyor olmamız. Kimisi; bir suçlu arıyor, öldüren, yaşam hakkını elinden alan kişi oluyoruz. Ölüm anında gelirse kabul edilebilir eğer bir hekime ulaştıysanız ve iyilik bulamadıysanız o Allahtan gelen bir dert değildir o hekimin beceriksizliğidir. Hâlbuki biz biliyoruz; istemesek de her hekimin bir mezarlığı vardır. Belki de o mezarlığı ailesinden daha fazla ziyaret ediyoruzdur. Kalbimiz hep nerede hata yaptım diye sorgular. Biz hata yapmasak da sorgularız, mezarlığımızdaki her dikili taştan bir ders çıkartmak için. Ama bizim cennet bahçemizde vardır; Allah’la kul arasında köprü olurken acılarını hafiflettiğimiz için bize minnet duyarak giden hastalarımızla doludur bu bahçe. Ne zaman bir hastaya şifa veremediğimi düşünsem bir hekim arkadaşımın sözü gelir aklıma .”Hiçbir hasta ortada kalmaz ya ölür ya da tedavi olur.” İşte biz hekimler sadece hastalar ile Allah’ın onlar için yazdığı kaderin arasında bir köprüyüz. Bir ucu hekimler mezarlığına, diğer ucu cennet bahçesine açılan bir köprü.