İnsan, öğrenme yaşının geldiğini babasını kaybettiğinde anlıyor. Bugüne kadar aldığını düşündüğü sorumluluklar, aslında hayatın gerçek sınavına bir hazırlıkmış. Asıl sorumluluk, babasının ardından başlayan bir yolculukmuş. Yüreğine düşen ateşle mücadele etmeyi, boşluğu doldurmayı ve yoklukla yaşamayı öğrenmekmiş. Ve bu yolculuk, her adımında insana farklı şeyler öğretiyormuş.

Babamın yokluğu bana hayatın o acımasız gerçeklerini gösterdi. Hayat, hiçbir şeyin sonsuza kadar sürmediğini öğretti. Bugüne kadar taşıdığım sorumluluklar, bu kaybın ağırlığının yanında oldukça hafifmiş meğer. Babamın ardından her şeyin daha farklı olduğunu, hayatın her zamankinden daha zor hale geldiğini anladım. Kendimi gerçek hayatın ortasında, belirsizliğin tam kalbinde buldum.

Yokluğu ile başa çıkmak kolay değildi. Yüreğime düşen o ateş, içimi yakarken başka hiçbir şeyin anlam ifade etmediğini hissettim. Her geçen gün bir sınav gibi oldu. Fakat bu sınavın en önemli kısmı, onunla geçirdiğim zamanları hatırlamak ve bunların kıymetini bilmekti. Hayatın bu kadar kısa ve belirsiz olduğunu ilk kez bu kadar derinden anladım.

Tek tesellim, babamla geçirdiğim anılara sarılmak oldu. Yaşanması gereken ne varsa yaşadığım için, onun varlığının kıymetini her zaman bilmeye çalıştığım için kendimi teselli ediyorum. Onunla paylaştığım zamanları düşünüyorum. Her kahkahamıza, her sohbetimize, her bakışımıza şükrediyorum. Çünkü o anılar benim için yalnızca bir hatıra değil, aynı zamanda bir rehber.

Babamın sıcaklığı, sevgisi ve varlığı bana hep güç verirken, şimdi o gücü kendi içimde bulmaya çalışıyorum. Onun yokluğu, bana hayatın acımasız ama gerçek yüzünü gösterdi. Artık öğrendiğim en önemli şeylerden biri, geride kalanlara daha sıkı sarılmak ve hayata anlam katmaya devam etmek. Çünkü kayıplarımız, aynı zamanda bizim için bir yol göstericidir; acı verir, ama bizi büyütür.

Biliyorum, babamın ardından hayat bir daha asla aynı olmayacak. Onun gülüşünü, sesini, varlığını her zaman özleyeceğim. Ama onun anısını yaşatmak, onun adına iyi şeyler yapmak ve hayatıma devam etmek, belki de bu acıyı hafifletecek yegâne şeydir. Bu yüzden her gün mücadele etmeye çalışıyorum. Çünkü babamın öğrettikleri, onunla geçirdiğim her an, bana bu yolculuğu tamamlamam için güç veriyor.

Her ne kadar yüreğimdeki acı dinmiyor ve dinmeyecek gibi görünse de, onun bana kattıklarıyla ayakta durmaya devam ediyorum. Hayat belki zor, ama babamın sevgisiyle dolu anılarım bana ışık tutuyor. Ve bu anılar sayesinde, yaşadığım bu zorluğun da üstesinden geleceğime inanıyorum.