Uçsuz bucaksız bir yol hikayesi hiçbir zaman yoktur. Yol her zaman biter, ya da tali yollara evrilir. Ana yoldan çıkmak gerekir bazen. Ama ana yollardan çıkarken bile ana yolların ruhuna ve adabına yakın yollarda seyir almak, yol almak gerekir. Çünkü tekrar ana yoluna dönmek istersen bir gün, artık o ana yolun sana vereceği bir şey yoktur. Verse de yapmacık, kargacık ve burgacık nesneleri, duyguları ve ön görüleri önüne koyar. Hiç mevsimini şaşırmış çiçek gördün mü? Ben çok gördüm. Ne meyveye yatabildi, ne çiçek gibi kokabildi, ne de yaşamını sürdürebildi. Zamanın birinde bir dervişe sormuşlar. Sen neden sürekli yürüyorsun. Yürümekle bu yollar biter mi? O da şöyle cevap vermiş. Evlat, Evet bu yolların bitmeyeceğini biliyorum, ama bu yollarda yürüyerek, ayağımı iyice bastırarak kara toprağa, daha sonra yürüyeceklere bir yol açıyorum. Ve neden hep aynı yolda yürüyüp duruyorsun?. Çünkü bu yolun virajlarını, eğimlerini, önüme çıkabilecek hayvanlarını biliyorum. Kaç saat yürüyüp, nerede korunacağımı ve yolu tekrar nasıl ve ne şekilde geriye döneceğimi vs. Uçsuz bucaksız yol arayışında da değilim. Gücüme göre yürüyorum. Uçsuz bucaksız bir yol olduğunu da düşünmüyorum. Her yolun bir sonu olduğunu düşünüyorum. Önemli olanında yaşam yolunu saptırmadan doğruluk, dürüstlük ve denge çerçevesinde yol almandır. Bu da seni en kestirme ve sorunsuz bir mecraya sokacaktır. Durmadan devam et.