Zamanın birinde uzun yol otobüs yolculuğuna çıkacak bir şoför, otobüsüne çeşitli düşüncelere sahip yolcular bindirmiş. Yolcuların inecekleri duraklar farklıymış. Her durak için inecek kişi sayısı bir, bu otobüste indirimli seyahat etmenin şartı da ineceği durağa kadar içli bir hikaye anlatmakmış. Şoför, anlatılacak hikayelerin günlük konulardan ziyade toplumu aydınlatıcı konulardan oluşmasını istemiş. İlk durakta inecek kişinin konusu ana babaya saygı, ikinci durakta inecek kişinin yalan söylememe, üçüncü durakta inecek kişinin rüşvet yememe, dördüncü durakta inecek kişinin emanete hıyanet etmeme, beşinci durakta inecek kişinin ise verilen sözü zamanında yerine getirmeymiş. Şoför tek tek hikayeleri dinlemiş. İlk hikayeyi anlatan ile son hikayeyi anlatan kişilerin hepsinin hayatlarını önceden biliyormuş. Anlattıkları konuların tersine bir yaşam sürdüklerini ve bu konuları seçme sebeplerinin içlerini rahat ettirmek, bir çeşit terapi yöntemi olduğunu da biliyormuş. Hepsini tek tek dinlemiş. İndirdiği her durakta, yolcu ile aşağıya inip, hikayeni yaşamına uygulamadığın için indirimi hak etmedin diyor ve parasını tam olarak alıyormuş. Son yolcuya gelinceye kadar aynı yöntemi takip ediyormuş. Otobüste hiç yolcu kalmamış. Biraz ileriye gittiğinde polis çevirmesi ile karşılaşmış. Taksimetreyi istemişler. Çıktığın nokta ile bu nokta arasını çok çabuk gelmişsin, ceza, vergiyi ödememişsin ceza, aracın muayenesi geçmiş ceza, muavinsiz seyahat ceza. Tüm cezalar dökülmüş. Şöför yolculardan aldığı paraları ödemiş, ama yetmemiş, hikaye bu ya, üstüne bir de içeri atılmış. Bakmış ki yolda bıraktığı yolcuların hepsi de bu cezaevinde misafir. Şöför, siz ne çabuk buraya geldiniz? Ben hepinizi yolda bırakmıştım halbuki?. İçlerinden biri, yolda bulduklarını yolda bırakırsan, onların suçuna da ortak olursun. Bu cezaların hepsi katlamalı olarak otobüse yazıldı, bireysel kusur sınıfını geçti. Bizi takip etmişler. Her indirdiğin durakta bizleri alarak buraya getirdiler. Bizde ana çevirmeye söyledik. Seni de yakaladılar. Şöför; Olur mu hiç, bu adalet mi?, sizler zaten anlattıklarınızın tersine bir yaşam sürdünüz ve ben sizi bilerek otobüsüme aldım dediğinde. Yolcular hep bir ağızdan bağırdılar. “Körle yatan şaşı kalkar!”. Sende soluduğun havaya ortaksın.