Üreticiyi, tarımsal üretici olarak değerlendirirsek, Üretici Kazanıyor mu? sorusuna vereceğimiz cevap;

Evet kazanıyor ama, harcadığı kadarını ancak kurtarıyor cevabını verebiliriz.

Bu cevabı vermemizde önemli argümanlar var. Bunlar;

1. Küçük aile işletmeleri insan gücünü kaybettiğinden çalışacak işçi bulamıyor ve bahçesini bağını kurtarmak, ele güne rezil olmamak, ata yadigarına sahip çıkmak amacıyla kiralamış olduğu gündelikçi işçilerle işini döndürmeye çalışıyor. Artık çok fazla para kazanmak diye bir şey yok. Bunu başaranlar, çok çocuklu aileler ve büyük  tarlalarında bilinçli üretim yaparak, zamanında makinalı tarıma geçtiğinden ve ekipmanlarını zamanında tedarik ettiğinden dolayı kazanan çiftçilerdir.
2. Büyük aile işletmeleri ise eğer ürünlerinin ikincil mamullerini çıkarabilecek işletmelere sahiplerse ve kendi ürünlerini tarladan ve bahçeden ürettikleri şekli ile değil de mamul olarak piyasaya arz edebiliyorlarsa, kurulu düzenleri ile para kazanabilirler. Ancak kurulu düzenleri yok ise bu ürünleri olduğu gibi pazarlıyorlarsa devletin verdiği destekleme primleri ve belirlemiş olduğu mamul fiyatlarında satabilme imkanına sahip olabiliyorlarsa bir nebze kendilerini şanslı hissedebilirler ve kazanabilirler.
3. Ürün çeşitliliğinde, eğer tarla ve bahçe tarımını dengeli yapabilen büyük çiftçiler üretmiş oldukları ürünlerden birinin veya ikisinin kar getirici fiyatla alıcı bulmasıyla o yılı zararsız kapatabilme şansına sahiplerdir, denilebilir. Yoksa her ürün de beklentinin altında kalma durumunda kazanç sağlama şansları yoktur.
4. İlaç ve gübre kullanımının üründe verim artışı gerçekleştirdiği düşünülürse, dengeli bir üretim, sürdürülebilir zirai mücadele ve bitki besleme yapılabiliyorsa, gübrenin ve tarımsal ilacın fahiş fiyatlarda olduğu dönemlerde, dengeli bir kullanım ile masrafları azaltarak, harcadığı kadarını kurtarıyor hesabıyla o yılı kurtarabilir. Yoksa attığımız taşın ürküttüğümüz kuşa değip değmediği sorusuyla karşı karşıya kalmamız olasıdır.
5. Elektrik masraflarının vahşi tarımda bir diğer gider kalemi olduğu düşünülürse, yenilenebilir enerji yatırımını hibe ve desteklerle yapabilen üreticiler, harcadığı kadarını kurtarıyor hesabında olabilir. Bir nebze kazanç bu anlamda sağlanmış gibi görünse de hibeye ve desteğe rağmen, yenilenebilir enerji maliyetini ancak amorte edebilir konumda olduğunu da unutmamak lazım gelmektedir. Sonuç olarak tarımsal üretim ile uğraşan çiftçilerin durumu hiç iç açıcı değildir. Bu durumun devlet desteği ile düzelecek durumu bulunmamakta, üretimde kalitenin arttırılması için yerli ilaç ve gübrelerin, mekanizasyonun ve yenilenebilir enerji kaynaklarının bilim insanlarının desteklenmesi ile hızla ülkesel bir mücadele kıvamına getirilerek, dışa bağımlılıktan kurtulmak ve gider maliyetini düşürmekle mümkün olacaktır. Yoksa gidişat hiç iyi değildir.