Zaman bazen tamamen duruyor..
Geri alamıyorsunuz..
Elinizdekileri alıp götürüyor yaşam..
Kimi zaman en sevdiklerinizi..
Bazen her akşam “acaba bugün eve ne getirecek?” diye heyecanla beklediğiniz, birlikte yaşamın zorluklarını göğüslediğiniz, yaşama karşı birlikte çözümler ürettiğiniz, onun çalışmasından, azminden güç aldığınız, size verdiği küçük bir motivasyonla bile arşa çıktığınız insanı bile alabiliyor hayat elinizden..
Neyi hatırlıyorum biliyor musunuz? Annemle, kız kardeşimin babamın doğum günü için gizli gizli gidip aldığı gömleği, babam doğum günü anı gelene kadar evde nasıl da organize bir şekilde gizlediğini.. Ve o eve geldiğinde, ona o hediyeyi verirken ki heyecanlarını..
Yıllar sonra aslında yaşamımızdaki o küçük heyecanlı anların, aslında nasıl da eşsiz, nasıl da bulunmaz, nasıl da gelecekte bir daha yaşanamaz olduğunu anlıyorum..
Sevdiklerinize sarılmadığınız her günün aslında büyük bir kayıp olduğunu anlıyorum..
Evdeki herkesin doğum günü zamanı geldiğinde günler öncesinden deli gibi heyecanlanan benim, bu doğum gününün gelmemesi için günleri yavaş saydığımı ve o gün geldiğinde göz yaşlarına boğulacağımı nereden bilebilirdim ki?
Şunu da çok iyi anlıyorum.. Sevdiklerinizi kaybettikten sonra geçen yıllarda kaydettiklerinizin acısı azalmıyor, daha da artıyor..
Babam ve annem beni çok büyük zorluklar içerisinde okuttular. İş yerinde hiç bitmeyen gece mesaileri, yapılamayacak inşaat elektrik işlerini babamın tek başına göğüslemesi, haftasonu evde tekstil temizleme işleri gibi bir çok iş yaptılar. Onca emek beni ancak Bolu Abant İzzet Baysal Üniversitesi’nin öğrenci yurdunda okutabilmeye yetti. Hiç bir zaman öğrenci evine çıkmadım. Hazırlık dahil 5 yılım üniversitenin yurdunda geçti. O zamanlar da benim için eşsizdir. İyi ki de öyle oldu. Yüzlerce insan tanıdım.
Ben ilk o zaman bir ailenin çocuğu için nelere göğüs gerebileceğini, neler yapabileceği net bir şekilde gördüm. Şimdi her şeyi çok daha iyi anlıyorum.. Belki de geç anlıyorum, bilmiyorum.
Bugün babamın doğum günü.. Benim için tarifsiz bir gün.
